27e Bevrijdingsfestival Brabant op de Pettelaar Den Bosch - 5 mei 2017
Bevrijdingsfestival Brabant op de Pettelaar Den Bosch - 5 mei 2017
Op de Pettelaarse Schans bij de Zuiderplas/Provinciehuis werd op 5 mei weer het Bevrijdingsfestival Brabant gehouden, de 27e aflevering. Voorheen gebeurde dat op de Parade, nu was het voor de 6e keer op de Pettelaar.
Terwijl op het terrein de laatste voorbereidingen getroffen werden voor het Vrijheidsplein en de kraampjes voor de Zelgemaakte Markt gevuld werden, verzamelden de gasten van het ochtendprogramma bij het kleine podium 4freedom.
Onder andere wethouder Eric Logister, oud-militair en veteraan, heette de bezoekers welkom.
Daarna zong Valéry van Gorp een aantal liedjes uit de musical Dansen met de vijand, die het leven beschrijft van de Bossche danseres Roosje Glaser die, na verraden te zijn door haar man, voor en met de Duitsers moest dansen om in leven te blijven tot in het concentratiekamp aan toe. Ze overleefde het.
Oud-politicus Boris van der Ham is nu voorzitter van het Humanistisch Verbond. Hij hleld het vrijheidscollege over de “Four Freedoms” van de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt.
Yvette Kars las de column voor waarmee ze de schrijfwedstrijd gewonnen had.*
Daarna was het tijd voor de Vrijheidslunch, vluchtelingen uit Syrië hadden een uitgebreide lunch voor de gasten verzorgd die werd samen genuttigd. In de open lucht. Het was wel fris maar droog.
Ondertussen werkte De blauwe tafel aan de opbouw van het Wortelrestaurant. Marianne van Heeswijk begon met haar medewerkers aan het leggen van het Tapijt van Vrede.
Jasmine Ressang opende het muzikale programma. (slechts van een gedeelte daarvan foto's)
De officiële opening van het festival werd geleid door Leon Verdonschot, hij introduceerde de Egyptische-Nederlandse schrijver, journalist, opiniemaker en performer Mounir Samuel die een speech in rap-formaat hield en de fakkel van het bevrijdingsvuur ontstak. Dat vuur uit Wageningen werd naar Den Bosch gebracht door de lopers van de Atletiek Vereniging Generaal Michaëlis uit Best.
Daarna namen de blazers van Gallow Street het over. Op het Vrijheidsplein waren activiteiten van diverse maatschappelijke organisaties. De helikopter van het leger voerde De Staat aan. Maar eerst speelde Southern Avenue op het Noord-Zuid podium.
De Staat kreeg -net als de andere bands- ondanks de frissigheid de mensen aan het dansen. Steeds meer verstandige ouders nemen voor hun kinderen gehoorbeschermers mee, maar het algemeen volume blijft toch wel beperkt.
Op het grote podium trad My Baby op en Massi deed alvast een souncheck op het Sena-podium.
Om 5 voor 5 werden alle Bevrijdingsfestival in Nederland met elkaar verbonden, in totaal zo'n miljoen bezoekers. Een wethouder uit Eindhoven hield een korte toespraak over het belang van doorgeven van vrede en vrijheid.
Haevn speelde daarna op het grote podium, gevolgd door Ronnie Flex waarvoor veel jongere bezoekers speciaal kwamen.
Canshaker Pi volgde daarna op het Sena-podium.
Het hoofdpodium wisselde steeds af met de twee kleinere podia als in een goed geoliede machine, het tijdschema werd precies gevolgd en alle optredens begonnen op de geplande tijd.
Op het 4freedom-podium trad jong talent op, de finalisten van lokale voorrondes: Jelle Verse, D Brown, Anne Nederhoed, Driftwood Penguins (nieuwe naam Psyso), Grapefruit en DELUSIONALS!
Psyso werd door de jury als de winnaar aangewezen, zij mogen optreden op Festival Mundial in Tilburg.
Jeangu Macrooy kreeg het publiek aan het dansen in de Noord-Zuid tent en Che Sudaka deed dat op het hoofpodium.
The Silvers Faces hielden het publiek goed wakker, op een enkeling na. Amarisi blies het vrijheidsvuur nog eens goed aan.
Kuenta i Tambu sloot het festival swingend af.
zie ook 2016 en 2015
foto's van 2014 - 2013 - 2012 - 2011 - 2010 - 2009 - 2008 In Boschtion-formaat in de maand mei van het betreffende jaar.
info www.bevrijdingsfestivalbrabant.nl
©2017 Gerard Monté
*De tekst van Yvette Kars waarmee zij de schrijfwedstrijd gewonnen heeft. Ze las hem voor tijdens het ochtendprogramma:
Vrijheid van meningsuiting
Een kostbaar geschenk moet je koesteren. Zuinig op zijn en iedere keer weer dankbaar beseffen hoe bijzonder het is dat dit ons gegeven is. Zo zou het moeten zijn. Maar zoals met zoveel dingen, wennen we te snel aan bijzondere dingen. Gaat de glans er af. Wordt iets bijzonders iets vanzelfsprekends. En dan gaat het vaak mis.
Lieve vrijheid van meningsuiting,
Ik zou me zo graag willen verontschuldigen bij je. Ik weet zeker dat er een tijd is geweest waarin mensen heel blij waren met jou en waar jij voor staat. Waar men bewust was van jouw onschatbare waarde. Niet kon geloven dat ze zoiets kostbaars in handen zouden krijgen. Dat ze vrijuit mochten spreken, hun mening konden geven. Konden zijn wie ze wilden zijn.
Maar ja, alles went. En dus ook jij.
Kijk, dat je op een goed moment ook werd gebruikt om te shockeren en te schofferen, dat was onvermijdelijk. En tja, ik keur dat niet altijd goed, maar tegelijkertijd is dat ook de grote vrijheid zoals we die hier met elkaar hebben en kennen. Gelukkig maar. Maar bij die vrijheid hoort volgens mij ook een grote verantwoordelijkheid en juist die is de laatste jaren steeds verder op de achtergrond geraakt.
We gingen aan je wennen. Je werd vanzelfsprekend.
Daar, waar woorden eerst nog zorgvuldig werden gekozen (niet uit angst, maar uit respect voor elkaar), denken we niet meer zo na voordat we iets zeggen. Waar we ooit woorden gebruikten als het ultieme wapen van onze overtuigingskracht, om onze mening kracht bij te zetten…nu gebruiken we ze vooral om iedereen die een andere mening is toegedaan in een hoek te drukken of erger nog, te bedreigen.
Het ging ongemerkt en heel langzaam. Eerst vielen de leestekens weg, toen de samenhang van de zinnen en uiteindelijk bleven er alleen nog maar hoofdletters over. We schreeuwen, zonder te luisteren. We vinden dat we recht hebben op een eigen mening, maar de ander niet. We zijn doof en blind voor onze omgeving en iedereen die zegt dat dat niet zo is, die overschreeuwen we met ons eigen gelijk. En via de huidige sociale mediakanalen wordt dat ons alleen nog maar makkelijker gemaakt.
Ik mis je. Maar echt, ik mis je.
De inhoudelijke debatten, het uitwisselen van argumenten, het respectvol verschillen van mening. Het geven én nemen in een gesprek. Ik mis het. Steeds meer. Steeds weer. De glans is er af. We beseffen niet hoe bijzonder het is dat we mogen zijn wie we willen zijn en mogen zeggen wat we denken. Het zelf mogen spreken, we vinden het vanzelfsprekend. We zijn jou niet alleen gaan gebruiken, we zijn je gaan misbruiken. Voor ons eigen gewin. En daarmee hebben we uiteindelijk onszelf monddood gemaakt.
Want wat heb je aan een vrijheid van meningsuiting, als er niemand luistert?
(c) Yvette Kars